Wilhelm Mundt – Trashstone 531

Deze sculptuur doet mij daaraan denken. Op Facebook deelde ik dat ik hier iets over wilde schrijven. Ik vroeg aan de lezers wat deze sculptuur bij hun oproept. De reacties waren heel verschillend: ‘Gevangen in je eigen gedachten kun je heel erg vastzitten’. ‘Een bepaalde schoonheid, maar wel gevangen’. ‘Gekooid ‘groen’.

Alle drie geven ze wel iets weer van wat ik bij dit kunstwerk voel. Als je in de rouw bent, kun je zo in beslag genomen worden door je gedachten en gevoelens dat je niets meer merkt van de wereld om je heen.

De wereld staat voor jou een tijdje stil, terwijl andere mensen gewoon doorgaan met het leven. Iedereen schijnt op weg te zijn naar iets. Sommige lopen rustig en andere met een enorme haast.
Ook rouwen is op op weg zijn, je weet alleen niet hoe dat eruit gaat zien in de toekomst. Het lijkt meer op het leven van dag tot dag.

Een vriendin van mij, die haar vader had verloren, richtte haar boosheid op de bomen, want die kregen nieuwe blaadjes en gingen door met leven, terwijl zij opgesloten zat in haar verdriet.

Een verlies verandert je kijk op het leven. Er is een einde gekomen aan wat er was en het zal nooit meer hetzelfde zijn. Je leven lijkt minder kleur te hebben en schijnt zelfs zijn glans te verliezen.

Het is niet zo vreemd dat je het na een ingrijpend verlies ‘even’ niet meer weet. Gevoelens, emoties en gedachten in deze intensiteit, die je tot nu toe misschien nog niet hebt ervaren, wisselen elkaar in hoog tempo af. En toch, zijn het hele normale reacties na een ingrijpende gebeurtenis.

Gelukkig zijn wij mensen veerkrachtig, maar soms is het fijn hulp te hebben om het leven weer op te pakken.