Peter en Claudia hadden besloten elkaar een tijdje niet te zien. Claudia had tijd nodig om na te denken of ze zich op zo’n jonge leeftijd wilde binden. Deze tijd had haar goed gedaan. Ze hadden afgesproken om binnenkort te praten om te kijken of ze weer verder wilden met elkaar. Zover is het nooit gekomen. Op weg naar huis, na een avond bijeenkomst van zijn werk, is Peter verongelukt. Claudia was helemaal van de kaart. Waarom moest dit zo zijn? Ze had geen tijd gehad om te zeggen dat ze met hem verder wilde en dat ze van hem houdt.

Van zijn ouders krijgt ze acht maanden later zijn tas, die door de politie was vrijgegeven. Met z’n drieën pakken ze de tas uit. Natuurlijk heel benieuwd wat erin zit. Het waren boeken van zijn werk en twee deodorants. Met de deodorants is ze heel blij, de geur herinnert haar eraan hoe hij rook. Ook zat er nog een kinderei in, waar ze vreselijk om moesten lachen. Het maakte geluid en er bleek mosterdzaad in te zitten. Tot op de dag van vandaag, is het voor haar een mysterie waarom hij mosterdzaad in het ei heeft gedaan. Ze kan het hem niet vragen.

Onderweg naar huis is ze verbaasd dat er zo gelachen kan worden ondanks het verdriet. Eenmaal alleen thuis zet ze de tas in de kamer neer en meteen overvalt haar weer de intensiteit van het verlies.

Verdriet kan je na het verlies van een dierbare op onverwachtse momenten overvallen. Soms is de aanleiding een opmerking van iemand of een herinnering die door iets wordt opgeroepen of zoals in deze anekdote, de tas. Dring als het lukt dit verdriet niet terug en laat het er zijn. Door het toe te laten en erbij te blijven, zal het langzaam wegebben en ontstaat er weer ruimte. Blijft het verdriet herhaaldelijk overweldigend en komt er nauwelijks tot geen verandering in hoe je je voelt, dan is het raadzaam ondersteuning te zoeken bij het omgaan met het verlies.

Namen zijn gefingeerd.