Klaas Gubbels, Zijwaarts 2021

Deze serie gaat over de sculpturen van de ArtZuid route in Amsterdam te verbinden met rouw. Verlies is onlosmakelijk verbonden met het leven. Liever staan we hier niet bij stil. Rouw is de keerzijde van de liefde en iets wat je lief is verliezen doet pijn of het nu gaat om overlijden, werk, scheiding, gezondheid of toekomstverwachtingen.

Ik zag deze derde sculptuur en moest meteen aan een potje tranenthee denken.
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik dol ben op thee. Ik heb al heel wat kannen leeggedronken met clienten. Na het overlijden van Paul, mijn partner en later de opleiding bij Land van Rouw, heb ik heel wat af gehuild. Tijdens de opleiding werd ik regelmatig geraakt door verschillende onderwerpen, zoals o.a. hechting, loyaliteit, scheiding, veiligheid, meestal omdat ze diep van binnen iets teweeg brachten. Ik heb mijn kwetsbaarheid laten zien en aan mijn thema’s van rouw en verlies gewerkt. Toen ik tijdens de opleiding het boekje van ‘Bij uil thuis’ van Arnold Lobel tegenkwam, sprak dit tot mijn verbeelding. Wat mooi hoe de uil de ketel op zijn schoot vult met tranen om er een beetje zoutige thee van te zetten en al zijn tranen staan voor onderdelen van zijn verdriet. Het verhaal is voor kinderen geschreven en uitstekend geschikt om samen met je kinderen te onderzoeken wat verdriet voor hen is en of je het kan proeven, delen, visualiseren, tekenen……

Hieronder het bijbehorende fragment:

Uil pakte de ketel uit de kast. ‘Vanavond ga ik tranenthee zetten,’ zei hij. Hij zette de ketel op zijn schoot. ‘Zo’, zei Uil, ‘ik ga beginnen.’ Uil bleef heel stil zitten. Hij begon aan heel verdrietige dingen te denken. ‘Stoelen met kapotte poten’, zei Uil. Zijn ogen werden al een beetje nat. ‘Liedjes die niemand kan zingen’, zei Uil, ‘omdat niemand de woorden meer weet.’ Uil huilde nu. Een dikke traan rolde naar beneden in de ketel. ‘Lepels die achter het fornuis zijn gevallen en die je nooit meer terugvindt’, zei Uil. Er drupten al heel wat tranen in de ketel. ‘Boeken die je niet meer kan lezen’, zei Uil, ‘omdat er bladzijden uitgescheurd zijn.’ ‘Klokken die stilstaan,’ zei Uil, ‘omdat niemand ze meer opwindt.’ Uil huilde nu heel erg. Veel dikke tranen vielen in de ketel. ‘Een prachtige zonsopgang. Die niemand ziet, omdat iedereen slaapt’, snikte Uil. ‘Heerlijke aardappel-puree op een bord, die niemand wilde opeten,’ jammerde hij. ‘En potloodjes die te klein zijn geworden om vast te houden.’ Uil dacht aan nog veel meer nare dingen. En hij huilde en huilde maar. Al gauw was de ketel vol tranenwater. ‘Ziezo’, zei Uil. ‘Dat is dat.’ Uil hield op met huilen. Hij zette de ketel op de kachel. Het tranenwater kookte al gauw. Uil schonk zijn kopje vol. Hij was heel tevreden. ‘Het smaakt wel een beetje zoutig,’ zei hij. ‘Maar tranenthee is toch altijd weer heerlijk’.

Lust jij tranenthee?

Als jij tranenthee wilt zetten en je hier hulp bij nodig hebt, neem dan gerust contact op voor een afspraak.

De andere blogs over ArtZuid vind je ook op mijn website onder de blog.